واکاوی نگرش کارکنان ترویج کشاورزی نسبت به نظام ترویج کشاورزی فقرزدا: مورد مطالعه استان فارس

امروزه، در بازبینی رسالت ترویج در ادبیات نوین توسعه، اعتقاد صاحبنظران بر این است که نظام ترویج کشاورزی، باید به عنوان ابزاری مهم در کاهش فقر و رسیدن به توسعه پایدار به کار گرفته شود. در اغلب کشورها، ترویج کشاورزی اقدامات بسیار محدودی برای کاهش فقر انجام داده است. حتی در کشورهایی که در آنها، ترویج کشاورزی اقداماتی برای کاهش فقر صورت داده است، ملاحظه می‌شود که بیشتر این برنامه‌ها بصورت پروژه‌ای بوده و به عبارتی تداوم درازمدت را برای فقرزدایی تضمین نکرده است. با این حال، بحران‌های کنونی، بسیاری از کشورها را بر آن داشته که بیش از پیش به ترویج کشاورزی فقرزدا توجه نمایند. جهت‌دهی فعالیت‌ها به سوی فقرزدایی، نیازمند تغییر نگرش پرسنل ترویج می‌باشد و بمنظور منسجم نمودن فعالیت‌ها و تعیین اولویت‌ها، بایستی قبل از اعمال هر نوع رهیافت کاهش فقر، درک و نگرش درستی در کارکنان ترویج ایجاد شود. از آنجا که مطالعات چندانی در این زمینه در ایران صورت نگرفته است،  هدف کلی تحقیق حاضر، واکاوی نگرش کارکنان ترویج کشاورزی درباره ضرورت نظام ترویج کشاورزی فقرزدا و تعیین سازه‏های مؤثر بر آن بوده است. جامعه آماری این مطالعه، کلیه کارکنان ترویج سازمان جهاد کشاورزی استان فارس بوده که با روش نمونه‏ گیری طبقه‏بندی متناسب تصادفی ١٩٢ نفر از آنان انتخاب گردیدند و از طریق روش پیمایش، داده‏های مورد نیاز این مطالعه جمع‏آوری گردید. یافته‌ها نشان داد که حدود 55 درصد کارکنان ترویج، نگرش مثبتی نسبت به استقرار نظام ترویج کشاورزی فقرزدا داشتند. کارکنانی که علل فقر روستایی را مرتبط با عواملی مانند عوامل ساختاری-اجتماعی، دولتی و محیطی دانسته‏اند، نگرش مثبت‏تری نسبت به ترویج کشاورزی فقرزدا  داشتند. یافته‌ها حاکی از وجود رابطه معنی‌دار بین نگرش نسبت به رسالت فقرزدایی نظام کشاورزی و نگرش نسبت به ترویج کشاورزی فقرزدا بود. هر یک از متغیرهای سن، علاقه کار با روستاییان، درک از وضعیت اقتصادی، درآمد، دارایی‏ها، تجربه کاری، میزان تماس با روستا، سکونت در روستا، با متغیر نگرش نسبت به ترویج کشاورزی فقرزدا رابطه معنی‏داری داشتند. در پایان بر اساس یافته‌ها، به‌منظور توسعه نظام ترویج کشاورزی فقرزدا در شرایط ایران، پیشنهادهای اجرایی ارائه گردیده است.